Հ․ Թումանյան․ «Բարեկենդանը
Հեքիաթը գրել իմ բառերով։
Լինում են չեն լինում մի մարդ ու կին։ Նրանք իրար սերելիս են լինում և ամուսնանում են։ Բայց մի պատճառ կար, եկուսն էլ խելք չունեին։ Ամուսինը մի օր գնում է և եղ ու բրինձ է բերում։ Էս կնիկը ասում է, – որ ասում եմ անխելք ես չես հավատում։ Ինչի համար ես այսքան եղ ու բրինձ բերել, – եղ ու բրինձը բերել եմ բարեկենդանի համար, տար մի տեղ պահի։ Էս կնիկը գնում է բարեկենդանին գտնելու։ Նա մի մարդ է տեսնում և հարցնում է, – ախպեր ջան բարեկենդանը դու ես։ Եթե հա արի քո եղն ու բրինձը տար։ Էս մարդ շատ հնարամիտ էր։
– Հա հա ես եմ։
– Բա խի չես գալիս եղն ու բրինձը տանելու։
– Ես հենց քո տուն էի գալիս, որ տանեի։
– Դե արի տամ։
Բարեկենդանը եղն ու բրինձը վերցրեց և գնաց։ Մարդը եկավ ու տեսավ, որ եղն ու բրինձը չկա։ Հարցրեց կնոջը ուր է եղն ու բրինձը։
-Տվել եմ Բարեկենդանին
-Վայ քո։
– Բա ուր գնաց։
– Այն կողմը։
Մարդը դուռը բացեց և գնաց ձիու մեջքին թամբ ամրացնելու, իսկ կինը այդ ժամանակ շատ զայրացած էր և գնաց լվացքի մեքենայի մեջ շորեր լվանալու։ Մարդը ամրեցրեց թամբը և նստեց ձին։ Գնաց – գնաց և տեսավ Բարեկենդանին։
—Ուր ես գնում այ մարդ․
—Մի տղայի ետևից, մեջքին էլ եղ ու բրինձ։
— Հա նա արդեն երկար ժամանակ է գնում է։
— Ձիով կհասնեմ։
—Մինչև ձին իր ոտքերով քայլի մարդը արդեն շատ հեռու գնացած կլինի։
— Ուզում ես ձին թող իմ մոտ ու գնա։
Մարդը այդպես էլ արեց և ինքը ու կինը մնացին առանց ձի ու եղ բրինձ։ Մինչև օրս էլ իրար հետ վիճում են։